Ατύχημα;

Η κακιά η ώρα…

Ήταν να γίνει…

Ποιος το περίμενε αυτό;

Τόσα χρόνια δεν είχε συμβεί τίποτε…

Ατυχία…

Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο κακό…

Άμα δεν σε θέλει….

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές τις εκφράσεις οι οποίες στην ουσία, ακούσια ή εκούσια, αποκρύπτουν ή σκεπάζουν την πραγματική αιτία ενός ατυχήματος δίνοντας ένα "άλλοθι" για να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες συμπεριφορές που θα μας οδηγήσουν νομοτελειακά ξανά σε ατυχήματα.

                                                                                                                Φωτογραφία από Jimmy Chan (pexels.com) 

Κατ’ αρχήν από μόνος του ο όρος «ατύχημα» είναι ασαφής και μοιρολατρικός θα έλεγα, και πολλές φορές είναι το χαλί κάτω από το οποίο κρύβουμε τις πραγματικές αιτίες δυσάρεστων συμβάντων. Για παράδειγμα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO) θεωρώντας ότι τα τροχαία ατυχήματα είναι προβλέψιμα, άρα μπορούν να αποφευχθούν, καλεί όλους τους εμπλεκόμενους σε θέματα οδικής ασφάλειας να μην χρησιμοποιούν τον όρο «ατύχημα» για τροχαία συμβάντα καθώς αυτά κάθε άλλο παρά τυχαία συμβαίνουν. Συστήνει ως εκ τούτου να γίνεται ένας σαφέστερος προσδιορισμός - περιγραφή του συμβάντος όπως, εκτροπή οχήματος, σύγκρουση οχημάτων κλπ. γεγονός που δίνει μία πληρέστερη εικόνα περί των αιτιών ενός ατυχήματος.

Γιατί τα ατυχήματα δεν συμβαίνουν έτσι απλά από μόνα τους, από έλλειψη τύχης (α στερητικό + τύχη). Προκαλούνται εξαιτίας συγκεκριμένων παραγόντων, με την ανθρώπινη συμπεριφορά βέβαια να βρίσκεται με διαφορά στην πρώτη θέση. Απροσεξία, αμέλεια, επιθετική συμπεριφορά, υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, μη τήρηση κανόνων ασφαλείας, έλλειμμα εκπαίδευσης ή εμπειρίας, έλλειψη επίβλεψης (στα παιδιά), χρήση αλκοόλ ή ουσιών κ.ά.

Το ατύχημα βέβαια δεν είναι κάτι που αφορά εμάς, δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς. Τα ατυχήματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους! Αυτή η αντίληψη - νοοτροπία είναι, δυστυχώς, βαθιά ριζωμένη μέσα μας, αποτελώντας, κατά τη γνώμη μου, την μεγαλύτερη τροχοπέδη στη δημιουργία μίας κουλτούρας πρόληψης όπου η ανθρώπινη ζωή θα βρίσκεται στο επίκεντρο

Θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι η αναγνώριση της προσωπικής ευθύνης ως της βασικής αιτίας πρόκλησης των ατυχημάτων αποτελεί το πρώτο μεγάλο βήμα για την πρόληψή τους. Η υιοθέτηση ενός τρόπου ζωής, ο οποίος θα σέβεται τους γύρω μας και θα έχει ως προτεραιότητα την προάσπιση της υγείας και της ασφάλειας είναι μία ευθύνη που βαραίνει όλους μας.

 «Τα ατυχήματα που μπορούν να αποτραπούν, αν δεν τα αποτρέψουμε λόγω αμέλειας … τότε αυτό δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια δολοφονία»

                                         Sarvepalli Radhakrishnan                                                                                                            (Ινδός φιλόσοφος και Πρόεδρος της Ινδίας, 1962-1967)